Op een hete arbeidsmarkt wordt het minimumloon een bijzaak (2023)

Volgens de wet van New Hampshire kan Janette Desmond de werknemers die in haar snoepwinkel in Portsmouth ijs scheppen en fudge snijden, slechts 7,25 dollar per uur betalen.

Maar nu de staatswerkloosheid onder de 2 procent ligt, overtreft de dynamiek van vraag en aanbod het minimumloon: in de winkel van mevrouw Desmond verdienen tieners die hun eerste vakantiebaantje hebben minstens $ 14 per uur.

‘Ik zou op de I-95 een reclamebord kunnen meenemen waarop staat dat we mensen aannemen voor 7,25 dollar per uur,’ zei mevrouw Desmond. ‘Weet je wie zich zou aanmelden? Niemand. Voor 7,25 dollar per uur kon je niemand aannemen.”

De gloeiend hete arbeidsmarkt van de afgelopen twee jaar heeft geleid tot snelle loonsverhogingen, vooral in de detailhandel, horeca en andere lagelonensectoren. Het heeft het minimumloon ook steeds betekenislozer gemaakt.

Er zijn nog steeds plaatsen waar het minimumloon tanden heeft. Dertig staten,samen mettientallen steden en andere lokale jurisdicties hebben minima boven de federale grens vastgesteld, waarbij ze in sommige gevallen aan de inflatie zijn gekoppeld om ervoor te zorgen dat de lonen gelijke tred houden met de kosten van levensonderhoud.

Maar zelfs daar verdienen de meeste werknemers meer dan het wettelijke minimum.

“Het minimumloon is vrijwel irrelevant”, zegt Robert Branca, eigenaar van bijna drie dozijn Dunkin’ Donuts-winkels in Massachusetts, waar het minimum vijftien dollar bedraagt. “Ik moet betalen wat ik moet betalen.”

Als gevolg hiervan is het minimumloon uit het economische beleidsdebat verdwenen. President Biden, die tijdens zijn eerste ambtsjaar probeerde een minimumloon van 15 dollar door te voeren, maar daar niet in slaagde, maakt daar nu zelden melding van, hoewel hij de economie tot het middelpunt van zijn herverkiezingsinspanningen heeft gemaakt. De Service Employees International Union, die hielp bij de oprichting van de Fight for $15-bewegingmeer dan tien jaar geleden, heeft zijn focus verlegd naar andere beleidsinstrumenten, hoewel het hogere minimumlonen blijft steunen.

Ook tegenstanders lijken verder te zijn gegaan: toen het Huis van Afgevaardigden van Pennsylvania dit jaar stemde om het minimumloon van 7,25 dollar in 2026 te verhogen naar 15 dollar, haalden bedrijven, in ieder geval de seizoensindustrieën in plattelandsgebieden, hun schouders op. (De maatregel is tot stilstand gekomen in de door de Republikeinen gecontroleerde Senaat van de staat.)

“Onze leden maken zich geen zorgen”, zegt Ben Fileccia, senior vice-president bij de Pennsylvania Restaurant and Lodging Association. “Ik heb al heel lang niet meer gehoord dat iemand het minimumloon heeft betaald.”

De vraag is wat er zal gebeuren als de arbeidsmarkt afkoelt. In inflatiegecorrigeerde termen is het federale minimum minder waard dan ooit tevoren sinds 1949. Dat betekent dat werknemers in staten als Pennsylvania en New Hampshire moeite zouden kunnen hebben om hun recente winsten vast te houden als werkgevers hun macht terugkrijgen.

Het Congres heeft niet gestemd om het minimumloon te verhogen sinds George W. Bush president was – in 2007 ondertekende hij een wet om het minimumloon in 2009 op 7,25 dollar te brengen.langste periode zonder stijgingsinds het landelijke minimum in 1938 werd vastgesteld.

Toen het federale minimum echter afvlakte, had de strijd voor $ 15-campagne succes op staats- en lokaal niveau. Steden als Seattle en San Francisco voerden een minimumloon van $15 in, gevolgd door staten als New York en Massachusetts. En hoewel de Republikeinse wetgevende macht tegen het verhogen van de minimumtarieven was, hebben de kiezers deze vaak terzijde geschoven: Missouri, Florida, Arkansas en andere door de Republikeinen gedomineerde staten hebben de afgelopen tien jaar verhogingen door middel van stemmaatregelen doorgevoerd.

Landelijk daalde het aantal mensen dat het minimumloon verdiende gestaag, van bijna twee miljoen toen de minimumprijs van $ 7,25 van kracht werd, tot ongeveer 400.000 in 2019. (In deze cijfers zijn mensen buiten beschouwing gelaten die minder verdienen dan het minimumloon, waartoe in sommige gevallen ook tieners, mensen met bepaalde handicaps of getipte werknemers.)

Vervolgens zette Covid-19 de lagelonenarbeidsmarkt op zijn kop. Miljoenen koks, obers, hotelhuishoudsters en winkelpersoneel verloren hun baan; degenen die bleven als ‘essentiële werknemers’ ontvingen vaak een risicoloon of bonussen. Toen bedrijven in 2020 en 2021 weer opengingen, herstelde de vraag naar goederen en diensten zich veel sneller dan het aanbod van werknemers om deze te leveren. Dat zorgde ervoor dat bedrijven op zoek gingen naar werknemers – en dat gaf werknemers een zeldzame invloed.

Het resultaat was een arbeidsmarkt die steeds minder gebonden was aan het officiële minimumloon. In New Hampshire lag het 10e percentielloon – het niveau waarop 90 procent van de werknemers meer verdient – ​​in mei 2019 net boven de $10. In mei 2022 was dat cijfer gestegen naar $13,64, en lokale ondernemers zeggen dat het is blijven stijgen.

Het werkloosheidspercentage in New Hampshire was vóór de pandemie laag; met 1,7 procent in juli behoort dit nu tot de laagste cijfers ooit waar dan ook in het land. De concurrentie om werknemers is hevig: de Wendy's op de rit van meneer Bellman van zijn werk naar huis adverteren met lonen van $ 18 per uur. In zijn eigen winkel betaalt hij $17 tot $20 per uur en onlangs heeft hij iemand aangenomen buiten de plaatselijke bagelwinkel – zijn zoon had gemerkt dat ze een harde werker leek.

“Eigenlijk is de enige manier om iemand aan te nemen, ze van iemand anders weg te halen”, zei de heer Bellman.

New Hampshire wordt omringd door staten waar het minimumloon boven de $13 ligt, dus als werkgevers in de Granite State zouden proberen substantieel minder te bieden, zouden veel werknemers de grens kunnen oversteken voor een hoger salaris. Maar zelfs in staten als Alabama en Mississippi, waar de kosten van levensonderhoud lager zijn en waar weinig buurstaten minimumlonen hebben die boven de federale norm liggen, merken de meeste werkgevers dat ze ruim boven de 7,25 dollar moeten betalen.

Paige Roberts, president en CEO van de Jackson County Chamber of Commerce in Mississippi, zei dat ze “bijna uit haar baan werd gelachen” toen ze leden begon te vragen naar het betalen van het minimumloon. Volgens het plaatselijke werkloosheidsbureau betalen banen op instapniveau daar ongeveer $12 per uur.

In staten met hogere minima is het beeld genuanceerder. Snellere stijgingen van de loonvloer eind jaren 2010 zorgden ervoor dat de lonen in sectoren als restaurants en detailhandel langdurig stagneerden. En sommige bedrijven, zoals zomerkampen, zeggen dat ze nog steeds het minimumloon betalen voor beginnende werknemers of mensen in opleiding. Maar voor het grootste deel oefenen de minima niet langer de sterke opwaartse druk uit op de lonen die ze hadden toen ze werden aangenomen.

“Covid heeft de zaken een beetje veranderd, net als de inflatie”, zegt Jeanne Cretella, wier bedrijf, Landmark Hospitality, 14 locaties exploiteert in New Jersey en Pennsylvania.

Vóór de pandemie verdienden vaatwassers en andere beginnende werknemers bij Landmark doorgaans het minimumloon. Tegenwoordig begint mevrouw Cretella in New Jersey te werken voor vijftien dollar per uur, hoewel het minimum van de staat dat doel pas volgend jaar zal bereiken.

Toen de Strijd om $15-beweging begon, dachten veel economengewaarschuwddat het te hoog of te snel verhogen van het minimumloon tot banenverlies zou kunnen leiden. Sommige onderzoeken hebben bescheiden negatieve effecten op de werkgelegenheid gevonden, vooral voor de werkgelegenheidtienersen anderen aan de rand van de arbeidsmarkt. Maarvoor het grootste gedeelteOnderzoekers ontdekten dat de lonen omhoog gingen zonder grootschalige ontslagen of bedrijfsfaillissementen.

Sommige economen vroegen zich nog steeds af wat er zou gebeuren als de minimumlonen van $15 zich zouden verspreiden buiten de dure kuststeden. Maar dat was voordat de pandemie de lagelonenarbeidsmarkt opnieuw vorm gaf.

“We bevinden ons nu op een ander terrein”, zegt Jacob Vigdor, een econoom aan de Universiteit van Washingtonheeft de kwestie bestudeerd.

Washington heeft het hoogste minimumloon over de hele staat, namelijk $15,74. Maar toen de heer Vigdor onlangs Aberdeen bezocht, een klein stadje aan de Pacifische kust, wilden alle ondernemers het hebben over de manier waarop ze werknemers konden behouden.

“Ik heb niet echt veel zorgen gehoord over die minimumlonen”, zei hij. “Daar bestaat de zorg dat ze mensen verliezen.”

Toch zeggen economen dat het minimumloon weer relevant zou kunnen worden als de arbeidsmarkt uiteindelijk afkoelt en werknemers hun onderhandelingspositie verliezen.

David Neumark, professor aan de Universiteit van Californië, Irvine, zei dat staten met hoge minimumlonen in het nadeel zouden kunnen zijn tijdens een recessie, omdat werkgevers de lonen hoog zouden moeten houden naarmate de vraag afzwakt, wat mogelijk tot ontslagen zou kunnen leiden.

Andere economen hebben de tegenovergestelde zorg: dat werknemers in staten waar het minimumloon nog steeds 7,25 dollar bedraagt, hun recente winsten zouden kunnen zien verdampen als ze niet langer de macht hebben om meer te eisen.

“Het is zo zwak als maar kan”, zegt Kathryn Anne Edwards, arbeidseconoom en beleidsadviseur. “De arbeidsmarkt heeft terrein gewonnen, maar het beleid heeft dat terrein niet verstevigd.”

Ondanks de sterke arbeidsmarkt zeggen veel werknemers dat ze nauwelijks rondkomen.

KaSondra Wood heeft een groot deel van haar volwassen leven voor het minimumloon gewerkt, van het legerdepot waar ze haar eerste baan had en $ 5,15 per uur verdiende, tot de Little Caesars waar ze vorig jaar nog $ 7,25 verdiende.

Maar nu niet meer: ​​deze zomer begon ze met het schoonmaken van kamers in een plaatselijk hotel en verdiende ze $ 12 per uur. Zelfs in Oneonta, Alabama, een landelijk gebied met weinig kansen op werk, weten werkgevers beter dan te proberen mensen tegen het minimumloon aan te nemen.

‘Ze zouden er geen reclame voor maken, wetende dat ze daar niemand zouden binnenhalen’, zei ze.

Maar mevrouw Wood, 38, heeft nauwelijks het gevoel dat ze vooruit komt. Het hotel ligt op 45 minuten rijden van haar huis, dus de benzine slokt een groot deel van haar salaris op, ook al carpoolt ze met haar moeder. Boodschappen worden steeds duurder.

‘Een paar jaar geleden zou twaalf dollar per uur moordend geld zijn geweest’, zei ze. Maar nu is het niet genoeg om haar rekeningen te betalen.

‘Ik laat me nooit intimideren’, zei ze. ‘Ik ben blut tegen de tijd dat ik betaald krijg.’